Al vanaf zijn 6e jaar begeleid ik mijn eigen zoon Jonathan tijdens het badmintonnen, waar ik in het begin hem helemaal vrij heb gelaten in het speels willen zijn tijdens het badmintonnen. Hij mocht van mij ontdekken of hij het leuk vond en geen enkele druk van mij dat hij iets moest. Gaande weg veranderde zijn instelling en wilde hij steeds meer. Ik nam hem mee naar diverse speelmogelijkheden, waar ik hem liet spelen met veel betere spelers dan hem zelf.
Hij werd als maar gretiger en wilde meer en meer. In 2022 heeft hij dan een serieuze beslissing genomen en is op mijn advies geswitcht van club en is bij BC Shot te Dongen gaan spelen. Waar hij alleen maar groeiende is in zijn spel.
Vaste coach tijdens wedstrijden
Er is eigenlijk geen wedstrijd dat ik als de coach van mijn zoon er niet bij ben. Ik volg al zijn competitiewedstrijden en ga mee naar al zijn toernooien. Naast de tactische tips ben ik er ook om hem rustig te houden tussen de oren. Focussen op de wedstrijd i.p.v. met andere dingen bezig zijn. Telkens dat ene zetje geven om weer net een tandje te kunnen opschakelen.
Samen hebben we al mooie momenten beleefd in de sporthallen. Naast dat we veel samen badmintonnen en trainen, vinden we het ook enorm gaaf dat we als vader en zoon dit mogen beleven. Ik ben dan ook enorm trots op hetgeen hij tot nu toe heeft bereikt. Maar hij wil meer! Zijn doelen bespreekt hij samen met mij, waar hij zelf bepaalt hoe hoog hij de lat legt. Maar ik ben waakzaam dat hij de nodige grenzen niet te ver overschrijd en dat niet als belemmering wordt voor zijn doorgroei.
Coachen van meerdere spelers
Maar naast dat ik de vaste coach ben van mijn eigen zoon, coach ik ook andere spelers tijdens competitie en toernooien. De meeste geef ik dan ook wel training, maar ook spelers die ik geen training geef en die mij vragen hen te coachen, help ik waar het kan.
Het is mooi om te mogen en kunnen werken met gemotiveerde spelers, waardoor ik mijn eigen motivatie ook steeds voel groeien om spelers te helpen.
Ik heb in het verleden als speler er vaak alleen voorgestaan. Ik speelde bij kleine clubjes, waar ik vaak de enige was binnen de club die toernooien speelde. Ik had geen coach die met mij mee ging. In de competitie kreeg je tips van je eigen teamleden, maar meer dan dat was het niet.
Dus ik weet hoe het is om vaak alleen op pad te gaan en dat je dan net even die coach mist achter de baan, die je net even dat zetje in de rug kan geven, die ene tip geeft waardoor je het spel van de ander kan doorbreken. Mijn zoon heeft dan ook een privilege dat ik er (bijna) altijd bij kan zijn, hem kan geven waarom hij vraagt. Want dat doet hij, hij vraagt of ik mee wil gaan als zijn coach.
Hij bewandelt zijn eigen weg
Samen bouwen aan zijn toekomst binnen de sport. Waar ik hem zie groeien tot een speler die beter gaat worden dan ik zelf ooit ben geweest. Dat is mijn doel met hem, dat hij ver boven mij uit zal stijgen, een speler die echt beter is dan ik ooit ben geweest. Maar het belangrijkste is dat hij zelf alles bepaalt wat hij doet. Hij vraagt mij om advies en die geef ik hem dan. Maar verder bepaalt hij echt alles zelf!
Hij bewandelt zijn eigen weg en ik wijs hem de mogelijkheden, de afslagen die hij wellicht over het hoofd heeft gezien.