Zoals elk jaar was er ook dit jaar in het paasweekend het Open Dongense Kampoenschappen, wat elk jaar een druk bezocht en ontzettend gezellig is, met een mooi aangeklede sporthal. En net als vorig jaar speelde ik ook dit jaar weer mee.

Het lijkt er dan ook op dat het voor mij een traditie gaat worden dat ik samen met mijn zoon dit toernooi speel in de herendubbel. Althans, voor alsnog vraagt mijn zoon of ik met hem dit toernooi wil spelen. Maar voor hoelang? Want ook dit jaar moest ik helaas afhaken wegens een blessure.

Ik begon al niet helemaal fit aan het toernooi, omdat ik nog niet 100% was hersteld van een hanstring blessure. Even leek het in de mixdubbel er dan ook op dat deze blessure mij toch ging afremmen, even kon ik niet goed aanzetten in de mixdubbel en moest die laten schieten, niet kunnen winnen omdat je net niet door durft te drukken om een blessure niet op te roepen.

Dit terwijl het juist in de eerste herendubbel vlotjes ging. Oké, de eerste set even warm draaien, maar daarna de tweede en derde set even de tegenstander laten zien wie de sterkste was. Maar wel met respect voor de jongens tegen over ons, die gewoon echt goed stonden te spelen. Daarop niets aan te merken, maar samen met mijn zoon wisten we ze toch af te troeven met ons goede spel.

En dan is het klaar…

En vol goede moed gingen mijn zoon en ik de tweede herendubbel in. Als we deze zouden winnen, dan konden we door naar de zondag, waar de halve finales en finales gespeeld zouden gaan worden.

De eerste set wisten we met 21-19 binnen te slepen, maar gaande de eerste set begon mijn rug mij tegen te werken. Pijn in mijn onderrug werd in de tweede set steeds erger en pijnlijker. Ik zei tijdens deze set tegen mijn zoon deze even te laten schieten, rustig uitspelen en kon ik ondertussen kijken hoe we de derde set zouden binnen kunnen halen.

Maar de pijn werd erger en erger. Mijn zoon maakte zich zorgen om mij, maar ik zei hem dat we die derde set gingen spelen en binnen halen. En dat was ook bijna gelukt!

Met een iets ander spel dan in de eerste set, wisten we steeds 1 of twee puntjes voor te blijven. Niet aan de pijn denken in mijn rug, alleen maar kijken hoe we de winst konden binnen halen. Maar helaas, de derde set verloren we nipt met 19-21. Zonde, we zaten er dicht tegen aan maar helaas niet gelukt. Natuurlijk was het dan de vraag geweest of ik zondag de halve finale had kunnen spelen. Waarschijnlijk niet, want de twee mixdubbels die ik die zaterdag nog moest spelen heb ik moeten opgeven. Nog wel even geprobeerd, maar uiteindelijk zei mijn wijze mixpartner Cindy dat ik moest stoppen, het was genoeg geweest.

Leuke combinaties…

Overigens was het wel een leuke combinatie dit toernooi, want ik speelde het toernooi met mijn eigen zoon in de herendubbels en mijn mixpartner Cindy speelde de damesdubbels met haar eigen dochter Giselle. En Giselle speelde de mixdubbels dan weer met mijn zoon.

Echt een super leuk toernooi gehad ondanks dat ik het niet heb kunnen uitspelen. Maar we gaan voor een herhaling! We zullen deze combinatie nog wel eens gaan toepassen, want mijn zoon speelt met de dochter van Cindy ook komend seizoen in één team bij BC Shot in competitie en zullen wellicht dan ook een paar toernooitjes gaan pakken. En als wij als ouders van de kinderen er dan toch zijn, kunnen we ook net zo goed meespelen.

Het was een feest…

En wat BC Shot elk jaar zo goed doet met de Open Dongense Kampioenschappen? Nou, die brengen echt sfeer in de hal! Leuk aangekleed met was ballonnen, exposure van de sponsors in de sporthal. Het geeft echt sfeer in de hal, geen kille sporthal, nee gewoon gezellig, het was gewoon een feest om in de sporthal te zijn.

Veel gezellige spelers die ook nog voor meer sfeer zorgen, de betrokkenheid van diverse vrijwilligers is dan ook goed te voelen. Het hele plaatje klopt gewoon, al kan het altijd beter. En dat merk je meteen aan de toernooicommissie dat men tevreden was, maar al zit te denken hoe het volgend jaar nog beter en nog gezelliger kan. Het was en is steeds weer een feestje.

En dan zie je die zelfde week ook nog de foto’s voorbij komen die op dit toernooi zijn gemaakt door één van de leden, die geheel vrijwillig als fotograaf deze foto’s heeft gemaakt. Zijn tijd daar insteekt om een mooie impressie te kunnen tonen van de sfeer op het toernooi. Ik heb nu al weer zin in de Open Dongense Kampioenschappen van 2024

Misschien eens een keertje gaan trainen…..?? Neeh…dat doe ik al jaren niet meer. Gewoon lekker wekelijks blijven spelen, drie keer per week, dat zou goed moeten zijn. Alleen moet ik zo nu en dan eens toegeven dat ik géén 18 meer ben, wat mijn lichaam zo nu en dan eens aangeeft: Stop! Nu even niet….

Onbetaalbare momenten

Maar ik heb weer genoten, mooie en onbetaalbare momenten gecreëerd. Want zolang ik het nog kan, zal ik op het verzoek van mijn zoon ingaan als hij vraagt of ik weer een toernooi met hem wil spelen. Toch gewoon gaaf als je dit als vader kan en mag beleven, om je passie voor de sport met je eigen kind te kunnen delen op de badmintonbanen. En ja, er komt een tijd aan dat hij mij alle hoeken van het veld laat zien. Ik hoop het, dan weet ik zeker dat hij nog meer van de mooie sport badminton gaat genieten….

---