Beetje bij beetje, zo gaan we langzaam weer terug naar normaal. En dat doet veel mensen goed, krijgen er positieve energie van dat ze langzaam aan weer van alles mogen gaan doen wat men maanden niet heeft mogen doen. Stapsgewijs krijgen we onze vrijheid weer terug en ook ik voel langzaam weer de energie terug mijn lichaam in stromen.

Ik voelde mij zeker niet zielig, maar ineens werd december 2020 alles van mij afgepakt wat ik zo graag deed. Vooral het niet meer kunnen sporten was voor mij echt lastig. Het was alleen maar stilzitten, voor mijn werk zoveel mogelijk thuiswerken en in de avond maar weer netflixen. Meer dan dat was het gewoon niet.

Beetje wandelen of fietsen als het lekker weer was, waar ik niet echt mijn energie in kwijt kon. En door alle prikkelingen om mijn heen, zowel privé als zakelijk, met daarbij heel dat gezeik met de corona-maatregelen, liep ik langzaam in de val van een burnout. BAM!

Natuurlijk voelde ik dat ik langzaam de grip op mijn eigen aan het verliezen was, maar ik wilde het niet toegeven aan mijzelf. Dus werd mijn lichaam langzaam gesloopt, zowel fysiek als mentaal. Ik kende mijzelf niet meer terug, ik was niet die vrolijke Corné die ik normaliter wel ben. Maar dat masker hield ik op, niemand laten zien dat je een heel ander persoon bent dan ze van je gewend zijn. Maar eens komt die man met de hamer en vloert je.

Langzaam krabbel ik weer op

En terwijl bijna niemand je begrijpt, want je bent toch niet ziek, werkte ik ondertussen aan mijn herstel en daarbij hielp ook zeker dat ik kreeg te horen dat de sporthallen en sportscholen weer open mochten. De tweede dag dat Basic-Fit weer open was, zat deze jongen alweer op de fitness-apparaten te trainen. Heerlijk, ik kon mijn energie weer kwijt!

En wow, ik mocht ook weer badmintonnen! Het ene positieve bericht na het andere. Alleen wilde mijn lichaam nog niet mee werken. Overal deed het nog pijn als ik mijn eigen bewoog, tintelingen in mijn armen en handen, pijn in mijn nek, uitstraling door mijn ruggenwervel naar mijn heupen en benen. Mijn lichaam is nog bezig met het verwerken van die burnout. Zelfs mijn badmintonracket vasthouden deed pijn in mijn handen. Maar niet opgeven, op je tanden bijten en doorgaan….

Of toch maar even op de rem trappen en even iemand naar je lichaam laten kijken? Ik ben voor dat laatste gegaan! Vorige week vrijdag mocht ik dan ook langskomen bij de fysiotherapeut, een manuele therapeut. Dat heb ik geweten ook…..

Na een goede intake, kreeg ik gelijk de eerste behandeling. En weet je, ik wist niet dat je ruggenwervel op zoveel plekken kon knakken. Van mijn nek tot aan het midden van mijn ruggenwervel heeft ie volgens mij elke wervel laten knakken. Op dat moment was het al een verlichting, ik voelde mij na de eerste sessie al een heel ander mens. Nu hopen dat de behandeling gaan brengen waar ik al een tijdje naar snak, dat alle tintelingen en dat rare gevoel helemaal uit mijn lichaam is.

Ook zakelijk weer een positief vooruitzicht

Ik heb er wel vertrouwen in dat het de juiste kant op gaat, nu ik wat hulp heb gekregen bij mijn herstel. Maar ik denk dat het niet alleen die hulp is die mij beter laat voelen, maar alles er omheen zal ook zeker helpen. Want nu de sporthallen weer open zijn en er zelfs vanaf 5 juni 2021 weer meer mag, merk ik dit alles ook duidelijk in mijn bedrijfje.

Mijn bespanservice draait ineens weer op volle toeren. Spelers en speelsters komen hun rackets weer brengen voor een verse nieuwe bespanning en nieuwe gripjes. En hoe gek het ook klinkt, ondanks dat ik het dan weer druk heb met bespannen, voel ik mijn eigen op dat gebied weer meteen als een vis in het water. Heerlijk om weer bezig te mogen zijn en natuurlijk dat ik na maanden geen omzet heb gehad, weer wat cashflow heb in mijn bedrijfje.

BadmintonWorld Bespanservice
BadmintonWorld Bespanservice is weer op volle toeren, na de corona-sluiting van de sporthallen

Ik heb dan nog niet zo’n financiële impact gehad als bijvoorbeeld de horecaondernemers, maar ook ik begon toch langzaam steeds mijzelf af te vragen of ik het hoofd boven water kon houden met mijn onderneming. Maar gelukkig begint het weer te draaien, langzaam weer terug naar normaal.

Nieuwe kansen bieden zich aan

En omdat je je eigen steeds beter gaat voelen, gaan je ogen ook weer open. Je ziet weer kansen voorbij komen die je met beide handen wil aanpakken. Natuurlijk moet ik nog goed aan mijzelf denken, niet meteen weer te veel hooi op de vork willen nemen. Dus heb ik mijn eigen echt voorgenomen om alles goed te overdenken. Zijn sommige dingen het nog wel waard om je druk over te maken?

Ik roep wel eens gekscherend “Zolang mijn baas doet alsof ik veel verdien, doe ik net alsof ik hard werk.” Maar als je het goed bekijkt, zit er eigenlijk wel een kern van waarheid in. Of je nu een maand alles geeft en keihard werkt of je loopt er een maandje de kantjes er van af, op de dag dat je loon uitbetaald wordt zie je daar geen verschil in.

Niet dat ik suggereer dat iedereen maar lekker moet gaan lamballen, maar je moet wel je grenzen in de gaten houden en op tijd “Help!” roepen. Je eigen niet gek laten maken en duidelijk aangeven dat je je de grens aan het benaderen bent. Niet zo lomp zijn als ik, over de grens gaan en dan die man met de hamer tegenkomen dat je echt knock-out gaat. Nee, eerder luisteren naar je lichaam die echt wel de nodige signalen geeft.

Met dit alles in het achterhoofd, blijf ik in de rondte kijken naar kansen! Maar probeer ook altijd mijn gezin en vrienden daarvan mee te laten profiteren. Ze de kruiwagen geven die ze nodig hebben om verder te komen. Je kan mijn hulp aannemen of gewoon je eigen weggaan, dat is dan geheel je eigen keuzen. Maar dan niet bij mij aankloppen als het niet loopt hoe je het wel had gedacht dat het zou gaan.

Zo heb ik met wel hulp in mijn zakelijke netwerk mijn zoon Jonathan aan een mooie stageplek kunnen helpen. Hij heeft afgelopen week een fantastische leuke en leerzame week gehad bij de Technische Unie in Tilburg. Met de juiste inzet en interesse heeft hij daar een geweldig mooie beoordeling gekregen van de stagebegeleider. Maar daar heeft mijn zoon natuurlijk zelf voor gezorgd, door de kansen te pakken en te benutten die hij die week voorbij zag komen. Super trots op hem!

Technische Unie Tilburg
Mijn zoon die stage heeft gelopen bij de Technische Unie in Tilburg

Meer vrijheid

En zoals ik deze blog ook al begon, langzaam weer terug naar normaal. En ik denk dat het ook wel weer het normale normaal gaat worden, zonder testen, zonder mondkapjes, zonder gekke corona-maatregelen. Ook ik krijg komende week mijn eerste vaccinatie. Ik ben niet pro-vaccineren, maar zoals ik al eerder eens heb geroepen dat als ik door zo’n simpel prikje mijn vrijheid terug kan krijgen, kom maar op!

Ik ga er dan ook vanuit dat het mij niet schaad. Maar je kan de pech hebben dat jij bij het zeer kleine aantal behoort die bijwerkingen krijgt. Misschien loop je nog wel meer risico als je met de auto de weg op gaat om een ongeluk te krijgen. En toch stap ik elke dag weer achter het stuur en rijdt ergens naar toe. Maar je denkt er niet over na, het is gewoon, het normale normaal. Want als je er gaat over nadenken, stap je wellicht ook niet meer achter het stuur.

Zo kijk ik ook naar het vaccineren. Ik ga er vanuit dat men weet wat ze doen, dat alles goed is onderzocht en dat het niet schadelijk is voor de mens. Tja, die bijwerkingen? Krijg ik ergens last van door de vaccinatie, dan zou ik er waarschijnlijk ook op een later tijdstip last van gaan krijgen.

Je kan nu eenmaal niet in de motor kijken of alles nog perfect is. Een goed lopende auto kan morgen ineens motorische problemen hebben, ondanks dat je alle servicebeurten hebt laten uitvoeren door een specialist.

We gaan het zien…

We kunnen niet meer dan afwachten wat de toekomst ons gaat brengen. Je zal moeten genieten van de tijd die je hebt, want je weet niet hoelang je nog op deze aardkloot rond mag lopen. Dus geniet, maar wees dankbaar voor de kleine moment die je hebt.

Ook ik heb even een klote tijd gehad de afgelopen maanden. Maar ben wel dankbaar voor de vrienden die naar mijn gezeik hebben geluisterd. Ik heb waardering en respect voor mijn vrouw en mijn zoon die dagelijks tegen mijn niet vrolijke gezicht hebben moeten aankijken, maar die mij zeker niet hebben laten vallen in de tijd dat het moeilijk heb gehad. Maar mij zijn blijven steunen en mij hebben opgeraapt toen ik ben gevallen.

Daar ben ik ze dankbaar voor, net als naar mijn beste vrienden die mij hebben gesteund. Maar ook mijn werkgever die in mij is blijven geloven en mijn de ruimte geeft om tot een volledig herstel te komen.

Als je dat waardeert en respecteert, dat je mensen hebt die je oprapen als je bent gevallen, dan weet je ook een ander op te rapen als die is gevallen en loop je er niet zomaar aan voorbij…

One Reply to “Langzaam weer terug naar normaal”

  1. Ooh, dat is niet fijn als je er doorheen zit. Sterkte bij het herstel.

    Het klopt overigens wel wat je schrijft over dat je niet in de motor kan kijken. Als je geen klachten hebt, wil nog niet zeggen dat er zich niet iets aan het ontwikkelen is. Dus ja, dan zou dan zomaar extra geactiveerd kunnen worden door bijvoorbeeld vaccin.
    Dat is iets om niet over na te denken, want dan moet je ook niet meer oversteken op straat. Stel toch eens voor dat je wordt aangereden door iemand die niet zit op te letten.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.