Ik loop er al een tijdje mee in mijn hoofd, maar op een of andere manier heb ik het niet bespreekbaar durven maken met mijn vrouw. Je bent al gauw bang dat het verkeerd wordt opgepakt, dat ze wellicht denkt dat ik niet meer van haar hou en dat misschien je huwelijk er flink mee te lijden heeft. Maar ik krijg het gewoon niet uit mijn hoofd.

Mijn gedachtes dwalen steeds weer af, ik merk dat het een grote aantrekkingskracht op mij heeft. Maar ik moet het haar toch een keer vertellen. Zou ze het al hebben gemerkt dat ik er in mijn hoofd mee rond loop?

Ik heb het al meerdere keren geprobeerd om het gesprek aan te gaan, haar vertellen waar mijn verlangens liggen. Maar hoe zou ze er op reageren? Zou ze boos worden of juist heel begripvol zijn? Alleen die gedachte maakt mij steeds weer onzeker om het met haar te bespreken.

Met je vrienden erover praten

Mijn beste maat heeft het destijds ook gedaan, zijn vrouw verteld dat hij het graag wilde. En bij hen is het echt goed uitgepakt. Ze hebben er beide vrede mee, ook al heeft ieder nu zijn eigen ding nu, zijn ze zijn nog steeds dol gelukkig met elkaar en heeft het geen effect gehad op hun relatie. En slapen nog trouw iedere avond in het zelfde bed bij elkaar. Dat is wat ik hoop als ik het ook met mijn vrouw bespreek, wat ik graag wil.

Ik weet het gewoon niet meer, hoe ik het haar moet gaan vertellen. Onlangs nog ook nog met een andere vriend van mij het gesprek aangegaan, want misschien heeft hij ooit in zo’n zelfde situatie gezeten. Helaas kon hij mij alleen een luisterend oor aanbieden, omdat hijzelf nooit in zo’n situatie had gezeten.

En dan wordt de drempel alleen maar hoger, want je wil dit niet met al je vrienden bespreken. Straks gaan ze nog anders over mij denken, dat ik mijn huwelijk zomaar op het spel zet voor iets wat ikzelf graag wil. Zou het egoïstisch zijn? De spanning loopt alleen maar op in mijn hoofd en voel het echt als zware stress in mijn lichaam.

Ik heb er wel eens over gelezen dat niet alle vrouwen openstaan voor dit soort wensen van de man, dat het gezien kan worden als “Dus je houdt niet meer van mij?”

Waarom durf ik het gesprek gewoon niet aan te gaan? Wat houdt mij tegen? Misschien staat ze er gewoon open voor en wil zij het zelf ook eens anders proberen, kijken of het haar bevalt. Ik heb een kennis waar het juist heel goed uitgepakt is, dat zelfs hun relatie er beter door is geworden.

Maar dan schiet er weer door mijn hoofd, dat je net zal zien dat het bij mij juist heel anders uitpakt.

En weet je, ik heb zonder dat zij het weet, het al eens uitgeprobeerd bij mijn beste maat thuis toen hij aan het werk was. Samen met zijn vrouw, even stiekem toch kijken of het mij zou bevallen voor ik het met mijn vrouw zou gaan bespreken. En het was echt precies wat ik altijd dacht. Het gaf mijn een positieve kick en kreeg het daarna niet meer uit mijn gedachte, zo heerlijk genoten toen.

Ik moet de stap gewoon zetten

Ik kan er natuurlijk niet mee rond blijven lopen, maar het knaagt echt aan mij. Maar iets zegt me dat ze wellicht zo’n verandering niet wil. Het kan een echte impact zijn op onze relatie. Het is net of je iets kwijt gaat raken, terwijl je er beide iets heel moois voor terug kan krijgen.

Wat ook meespeelt is dat een kennis van mij het met zijn vrouw had besproken en die relatie daardoor wel kapot is gegaan. Zijn vrouw vond het een breuk in hun relatie, dat hij egoïstisch was en alleen aan zichzelf dacht.

Maar dat moet ik loslaten, ik moet positief denken en er vanuit gaan dat mijn vrouw het zal begrijpen dat ik dit zo graag wil, dat ik echt iets wil hebben voor mijzelf alleen, dat het ook beter is voor mijn gezondheid.

Ik hak de knoop gewoon door! Ik ga niet langer aarzelen. Vanavond ga ik haar gewoon vertellen dat ik twee relaxfauteuils wil i.p.v. de tweezitsbank die we nu hebben….