Soms zou het wel even makkelijk zijn als we een afstandsbediening hadden om even alles op pauze te zetten en dan weer door te gaan als we op play zouden drukken. Maar zo simpel is het helaas niet, het leven boldert aan een stuk door. Een achtbaan die maar door blijft gaan…

In 2021 overkwam mij iets wat ik waarschijnlijk zelf nooit had verwacht dat het mij zou overkomen. ja, ik voelde in maart al dat het niet lekker zat in mijn hele lichaam, maar bleef het wegdrukken, waardoor ik in november 2021 het echt allemaal niet meer aankon en was een heuse burn-out een feit.

Natuurlijk heeft het hele gedoe met corona daarbij zeker ook een steentje bijgedragen, omdat ik o.a. niet naar de sportschool kon en mijn favoriete sport badminton niet kon spelen. Het was alleen thuiswerken en je kwam nog amper op straat. Je zag je vrienden bijna niet meer en dan kwamen er nog wat andere zaken op mijn pad die ik uit persoonlijke bescherming niet ga toelichten.

Dit alles zorgde voor de nodige spanningen, spanningen die ik gewoonweg niet meer kon verwerken en ik gek werd van het niets doen. Ik ben altijd wel bezig, is het niet met mijn gezin, dan wel met mijn werk, mijn eigen bedrijfje, sporten, naar de sport met mijn zoon, er is altijd wel iets. En ik kan daar ontzettend van genieten om bezig te zijn.

De man met de hamer

Ik was niet kapot te krijgen, riep ik altijd, mijn zal dat niet over komen, tot die man met de hamer je keihard tegen je hoofd aan beukt en je horizontaal gaat, KO en gestrekt, het licht gaat even uit en je weet dat je over de grens bent gegaan. En niet zo’n beetje ook. Maar daarna, dan komt het lastigste van allemaal…..

Het toegeven aan het feit dat het gewoon even niet goed met je gaat, dat je met alles een flinke stap terug moet doen om weer te kunnen opbouwen. Gelukkig had ik nog wel plezier in de dingen die ik deed, maar veel dingen kosten mij enorm veel energie. En dat was wat ik uit het systeem moest krijgen, de belast die je energie kosten i.p.v. opleveren.

En je kan het gewoon niet alleen om uit deze situatie te komen. Even heb ik gedacht dat ik dat wel kon, maar na 1,5 week thuis te hebben gezeten, heb ik er mijn eigen aan toe moeten geven dat ook ik het niet alleen kon zonder professionele hulp.

Hij is gewoon een druk kind

En tijdens het proces van toegeven en aanvaarden, kwam ik nog ergens achter en is het tevens ook door wat testen en gesprekken bevestigd. Ik heb ADHD!

Tja, als ik daar dan over na ging denken, dan gaat de ADHD al ver terug in mijn leven. Alleen waren het vroeger niet zo zeer de tijden van stempels op iemand zijn/haar rug zetten, maar zeiden mijn ouders altijd “Hij is gewoon een druk kind.” En dat was ik ook. Ik kon nooit stil zitten in de klas op school, ik zag alles wat er buiten voorbij kwam als we les hadden en toch kon ik alles horen wat de juffrouw voor het bord vertelde.

Mijn concentratie was al ver beneden het peil en ik was door het minste of geringste al afgeleid en zat ik al weer ergens anders naar te kijken i.p.v. naar het schoolbord. Ook in mijn verdere leven heb ik er last van gehad, als je het als last wil benoemen. Ik zei vaak iets voor ik er over nadacht en was het voornamelijk altijd druk in mijn hoofd. Als ik wakker begint de grijze massa al te draaien en heb in voor 09:00 uur al veel meer in mijn hoofd moeten verwerken dan de meeste mensen op een dag zouden doen.

Ik was niet anders gewend en nu nog steeds niet. Maar heb het op een of andere manier jaren lang weten te camoufleren, precies weten hoe je ermee om moest gaan, zonder dat ik wist dat ik ADHD had. Niemand had mij dat immers verteld dat ik dat had, dus legde ik vaak de schuld bij mij zelf als iets weer niet ging hoe ik het wilde. Of als ik weer eens iets gezegd had zonder bij na te denken. Of ik weer eens iets niet had afgemaakt, omdat ik onderweg weer werd afgeleid door iets anders wat mijn aandacht trok.

Het continue maar bezig zijn, continue maar bezig zijn om het proberen goed te doen. Structuur proberen aan te brengen, maar door de burn-out de totale controle verloren geraakt. Nu vergat ik wel eens dingen te doen of wist ik niet meer wat ik ging doen, maar door de burn-out werd dit alleen maar verstrekt. Zo liep ik wel eens naar de keuken om een bakje koffie te maken. Maar eenmaal in de keuken, wist ik gewoon niet meer dat ik voor dat bakje koffie daar naar toe was gelopen.

Niets ernstigs

En dan ook meteen van die mensen die dan horen dat je ADHD hebt en meteen concluderen dat je aan de Ritalin zit. “Je zal wel zwaar aan de medicijnen zitten nu je ADHD hebt.” zijn dan van dat soort opmerkingen. En nee, ik zit niet aan de medicatie, want dat wil ik zelf niet en ik ben altijd nog baas over mijn eigen lichaam. En als ik weer helemaal de oude ben, weer alles onder controle heb na de burn-out, dan zal ik de ADHD waarschijnlijk ook wel weer als vanouds onder controle hebben.

En als dat niet zo is, dan is het zo. Het is niets ernstigs, vind ik. Niets levensbedreigends en je kan er gewoon mee leven. Alleen is dit bij iedereen anders. De een heeft wel medicatie nodig en de ander kan het zonder. De een is een pingpongbal die door het huis stuitert, de ander heeft het druk in zijn/haar hoofd. De een heeft ontzettend veel energie, de ander wil alleen de hele dag slapen. Nu ik weet dat ik het heb en nu ook wel eens met lotgenoten praat, kom ik er zelf ook achter dat er zoveel verschillende vormen van ADHD zijn.

En ja, het is erfelijk. Misschien hebben mijn kinderen het ook wel. Het zit nu eenmaal in je genen en dan kan het zo zijn dat een van je kinderen het ook krijgt. Kan vervelend zijn als mijn kinderen dezelfde karaktertrekken van mij krijgen die ik door de ADHD heb gekregen. Maar daar zijn ze net als ik niets minder om. Met een ADHD-er om je heen, heb je altijd wel plezier.

Uitlaatkleppen

En weet je, ik ben blij dat ik er achter ben gekomen dat ik ADHD heb. Nu snap ik sommige dingen beter waarom ik die in het verleden zo heb gedaan, zo heb aangepakt. Soms stond ik zelf wel eens voor een raadsel waarom ik iets heb gedaan of nog steeds domme dingen doe. Maar ik weet niet beter, mijn hersens doen dat, ik denk daar niet over na.

Maar als ik iets leuk vind en het mij energie geeft, dan kan ik het ook echt wel als uitlaatklep gebruiken, zoals mijn badminton en sinds de laatste jaren ook het sporten in de sportschool. Met deze uitlaatkleppen verbrand ik energie, maar het geeft mij ook weer nieuwe energie om door te gaan.

Want toen ik niet meer mocht badmintonnen door de corona-maatregelen, kon ik daar maar slecht mee omgaan. Dat was een zware teleurstelling voor mij. Maar ook dat is weer goed gekomen.

En zo ga ik verder in het leven, met mijn ADHD! Ik snap mijzelf nu al een stuk beter en andere om mij heen die het ook hebben of nog niet weten dat de het hebben. Of ik niet weet dat ze het hebben…

Maar we zijn er niet minder om, het is soms alleen lastig voor ons zelf. Want als ik de waslijst aan symptomen van ADHD bekijk, kan ik ze echt wel allemaal afvinken!

Open en eerlijk

En waarom ik er nu zo open over ben? Tja, ik ben eigenlijk wel over heel veel dingen in mijn leven open, vooral ook eerlijk. Maar ik was het ook een beetje moe aan het worden dat ik het tegen zoveel mensen al heb staan uitleggen, en dan is het van je afschrijven op je eigen blog toch wel een stuk makkelijker en kunnen mensen het gewoon lezen nu.

Hoef ik het allemaal niet meer toe te lichten over de burn-out en mijn ADHD. Lekker makkelijk op deze manier en zoals je merkt, kan ik best af en toe super lui zijn. Had je niet verwacht hè, van iemand met ADHD…..

Dus soms zou ik willen, dat ik net als op een afstandsbediening een pauze knop had voor mijn drukke koppie. Even alles op rust, even de pauze en dan op het juiste moment weer even op play drukken om weer verder te gaan. Maar dat gaat helaas niet, dus zal het altijd in mijn koppie druk blijven….