Ik weet het nog goed, dat mijn vader mij had beloofd dat ik een nieuwe fiets zou krijgen als ik mijn MAVO-diploma zou halen. En in 1988 haalde ik dan met trots mijn diploma en werd ik trotste eigenaar van een super gave Gazelle Herenfiets. En wat een mooie tijd heb ik beleefd met deze stalen ros, deze super degelijke tweewieler. Maar aan 33 trouwe dienstjaren is nu een einde gekomen.

Jarenlang kreeg ik de afdankertjes van mijn twee oudere zussen, als mijn oudste zus een andere fiets kreeg, schoof alles weer een plekje door. Dus jarenlang op een damesfiets gefietst, waar ik zeker ook dankbaar voor was. Ik had tenslotte een fiets waar ik overal mee naar toe kan. Mij boeide dat niet zo, terwijl klasgenootjes mij daar zeker mee uitlachte.

Maar het deed mij niets, ik had tenslotte toch een fiets die mij overal naar toebracht. Zoals ik vroeger al leerde van mijn ouders, dat je dankbaar moest zijn voor alles wat je kreeg. Zo ben ik opgevoed, waarom ik nog steeds dankbaar ben dat ik dat mee heb gekregen vanuit huis. Het was immers dan ook geen vetpot bij ons thuis. Niet dat we het slecht hadden, maar mijn ouders leerde ons de waarde van alles in het leven.

Met hard werken kom je er wel

Ik was geen uitblinker op school, al bleven mijn ouders en de leraren maar zeggen dat ik makkelijk hoge cijfers zou kunnen halen, als ik er beter mijn best voor zou gaan doen. Maar school was nu eenmaal niet mijn ding, ik vond het saai en was liever met andere dingen bezig. De afleiding was er vaak dan ook snel, een geluidje, iemand die iets zei of iets wat bewoog en mijn aandacht was ineens weg.

Ik denk als ik in deze tijd jong was geweest, had ik waarschijnlijk een stempel ADHD meegekregen, of iets in die trend. Maar vroeger was men niet van stempels aan kinderen meegeven. Je was gewoon een druk kind, een kind wat snel afgeleid was. Dan kreeg je gewoon een draai om je oren en dat je weer moest opletten. Of in het ergste geval, kreeg je een schoolbordborstel naar je hoofd. Gelukkig waren die in mijn tijd niet voorzien van hout.

Over de MAVO heb ik dan ook 5 jaar gedaan. Het derde jaar moest even over, de punten waren toch wat aan de lage kant. Dus een jaartje extra op school en nog even twee jaartjes knokken om de school te kunnen verlaten. En in 1988 lukt het mij dan ook om een MAVO-diploma binnen te halen.

En met trots heb ik dan ook mijn diploma ondertekend tijdens de diploma-uitreiking op de St. Jozef MAVO te Tilburg. En ja, ik wist nu dat ik die nieuwe fiets ging krijgen. Mijn vader kwam immers altijd zijn beloftes na. Ik keek er echt al naar uit, zo’n mooie blinkende stoere herenfiets.

Samen naar de fietsenwinkel

En een paar dagen later was het zo ver, ik mocht samen met mijn ouders mee naar de fietsenwinkel. Als 17-jarige jongen leek ik wel een klein kind in de snoepwinkel. Wow, wat een hoop fietsen, ze stonden zo mooi te blinken.

Maar blijkbaar wist mijn vader al wat goed voor mij was en liep naar een grijze fiets, een Gazelle met drie versnellingen en handremmen. Wow, geen terugtraprem? Dat was natuurlijk al heel gaaf. Ik vond hem zeker al mooi!

De verkoper kwam erbij en ik moest passen. Passen? Ik hoef er toch alleen maar op te fietsen? Maar de verkoper legde het netjes uit en al snel werd het advies dat ik een hoger frame moest. Uuhh wat? Een hoger frame? Tja, ik had daar natuurlijk de ballen verstand niet van. Maar mijn vader zei dat ik het advies moest volgen, dat die verkoper wel wist wat goed was.

En die dag reed ik op een splinternieuwe Gazelle Primeur en het was ook nog eens een herenfiets.

Altijd is hij mij trouw geweest

We gingen overal samen naar toe, mijn fiets en ik. Naar het badmintonnen, samen op stap, samen naar het carnaval, naar mijn vriendinnetje, overal waren we samen, elke zondag naar de schaatshal in Tilburg, echt overal zag je ons samen. Mijn trouwe ros liet mij nooit in de steek, bracht mij overal naar toe. Op een enkele lekke band na, heb ik nooit geen problemen gehad met deze stalen ros.

De laatste jaren kwam hij echter niet vaak meer uit de schuur, stond maar te wachten tot ik weer eens een keertje ging stappen. Maar met carnaval was het weer feest, als hij weer een paar dagen de schuur uit mocht.

Niet dat ik niet graag fiets, maar was meer luiigheid denk ik. Snel even de auto pakken om ergens naar toe te gaan. Maar eerlijk is eerlijk, als ik op stap ging, was ik zeker weer blij met hem. Want als ik van die goudgele rakkers ga drinken, stapt deze jongen gewoon op de fiets en niet in de auto.

En als ik dan nu dit zo terugdenk, 33 trouwe dienstjaren, 33 jaar lang van deze mooie stalen ros kunnen genieten. Maar toch heb ik besloten om eens een keertje wat nieuws aan te schaffen, ik wil meer gaan fietsen en eerlijk is eerlijk, ik wordt er ook niet jonger op. Dus toch maar iets met een ondersteuning gekocht. Nee, geen zijwieltjes, maar een hulpmotor in het voorwiel om lekker lang te kunnen genieten op de fiets als het mooi weer is.

Bedankt ouwe makker

33 Trouwe dienstjaren, is best een tijd. En eigenlijk ziet de oude ros er niet uit dat hij al zo oud is. Ik ben er altijd netjes en zuinig op geweest. Dan gaat het allemaal wat langer mee, vind ik.

En dan deze week toch maar besloten om mijn oude ros te koop aan te bieden op marktplaats. Met een beetje pijn in het hart wel hoor, maar we moeten echt afscheid nemen. Hopelijk komt hij goed terecht bij iemand die er nog jaren en jaren plezier van kan en zal hebben.

Bedankt trouwe ouwe makker. We hebben mooie tijden beleefd, die herinneringen gaan nooit meer weg.